ساختن و نگهداری راه‌های شوسه در کشور وسیع و کوهستانی ایران چون هزینه زیادی داشته‌است، لذا تا مقارن جنگ جهانی اول راه‌های ایران به همان وضع سابق باقی بود و همان راه‌های کاروان‌رو را شامل می‌شد ولی از سال ۱۲۹۹ هجری شمسی دولت اقدام به احداث راه شوسه به معنای امروزی آن نمود و می‌توان تاریخ شروع ساختمان راه‌های شوسه را از سال ۱۳۰۱ تا ۱۳۰۴ دانست.

تا این زمان اعتبارات راهسازی و راهداری از طریق اخذ باج یا حق‌العبور در راه‌های شوسه تامین می‌گردید و مبلغ آن حداکثر به ۳۰۰٬۰۰۰ تومان می‌رسید. در ۱۱ فروردین سال ۱۳۰۱، اداره کل طرق و شوراع در وزارت فوائد عامه تشکیل و مامور ساختن و نگاهداری راه‌های کشور شد. در سال ۱۳۰۴ با پیشنهاد دولت وقت و تصویب دوره پنجم مجلس شورای ملی دریافت حق‌العبور در راهدارخانه‌ها ممنوع و مقرر شد از وزن غیرخالص صادرات و واردات مملکتی مالیاتی بعنوان مالیات راه دریافت شود.

و به این ترتیب اعتبار سالانه به ۱٬۵۰۰٬۰۰۰ تومان رسیده و راه‌های کشور را به نواحی مختلف تقسیم و مسئولیتی را برای اداره امور و تعمیر و نگهداری راه‌ها معین کردند. در این تقسیمات راه‌ها به ده ناحیه منقسم و هر یک شماره‌گذاری شد و تحت نظر یک نفر اداره می‌شد. در سال ۱۳۰۵ برنامه مدونی تحت عنوان «پروژه پیشنهادی ساختمان طرق در ایران» جهت راه‌سازی تدوین گردید. مدت این پروژه ۹ سال و مخارج آن ۴۵ میلیون تومان پیش‌بینی شده بود. در این برنامه ساختمان ۱۷۰۲۱ کیلومتر راه شوسه درجه ۱ و ۲ و ۳ پیش‌بینی شده بود، این پروژه اولین برنامه ساختمان راه‌های شوسه در ایران است.

توجه به توسعه راه‌ها موجب گردید در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۰۸ اداره کل طرق و شوارع بموجب قانونی که از مجلس شورای ملی گذشت بصورت یک وزارتخانه مستقل بنام «وزارت طرق و شوارع» درآید. اصول وظایف وزارت‌خانه مذکور طبق ماده دوم این قانون «مراقبت در ایجاد و نگهداری راه‌های آهن و شوسه و تنظیم و توسعه کشتیرانی و اداره کردن امور بندری است» و سپس در سال ۱۳۱۵ با عنوان «وزارت راه» مامور احداث و نگاهداری راه‌ها، راه‌آهن و اداره امور بندری و کشتی‌رانی کشور گردید.

از آغاز جنگ جهانی دوم طی مدتی قریب به بیست و دو سال یعنی تا بهمن ماه ۱۳۴۱، اجرای برنامه‌های عمرانی کشور آغاز گردید و وزارت راه نیز هماهنگ با این تحولات برنامه‌های راه‌سازی و نگاهداری راه‌های ساخته شده، توسعه راه‌آهن و گسترش و تجهیز بنادر و فرودگاه‌های کشور را هم گام با پیشرفت‌های سریع سایر ارکان کشور دنبال کرده‌است.

بموجب قانون تغییر نام مصوب ۲۴ تیر ۱۳۵۳، نام «وزارت – راه» به «وزرات راه و ترابری» تغییر نام یافت و با تشکیلات جدید، اعتبارات بیشتر و وظایف وسیع‌تری به فعالیت پرداخت.